اندر احوال امام حسن (ع) : 

بمناسبت سالروز شهادت مظلومانه ی کریم اهل بیت:

امام حسن (ع) در زمان خود عابد ترين و زاهد ترين  و برترين

مردم بشمار مي رفت.

هرگاه ياد مرگ مي كرد ، بشدت مي گريست.

هرگاه ياد قبر مي افتاد، اشك مي ريخت.

هر گاه از روز حشر و بر انگيخته شدن  در روز قيامت ياد مي كرد ،

 گريان مي شد.

هر گاه ياد عبور از پل صراط مي افتاد مي گريست.

هر گاه ياد مي كرد  كه بايد براي حسابرسي در  پيشگاه خدا

 حاضر شد  ، صيحه مي زد و بيهوش مي شد.

هر گاه به نماز مي ايستاد ، اعضاي بدنش  در مقابل پروردگار

 مي لرزيد.

هرگاه از بهشت و جهنم ياد مي كرد مانند شخص مار گزيده

مي لرزيد و به خود مي پيچيد و از خداوند بهشت را طلب مي كرد

و از آتش دوزخ به خدا پناه مي برد.

هرگاه به در مسجد مي رسيد سر مبارك خود را بلند مي كرد

و مي فرمود:

بار خدايا  ، ميهمان تو بر در خانه ات ايستاده است. خداي 

نيكو كار ، شخص گناهكار نزد تو آمده ، در حالي كه  در

زشتي و بدي از حد گذر كرده  ، پس تو به زيبايي و نيكويي

 خود ، از گناهان و  زشتي هاي من در گذر. اي پروردگاري

 كه كريم و بخشنده اي.

( بحار الانوار ج 43 ص 331 و 339 )